Σάββατο 5 Οκτωβρίου 2013

«Μικροί μου άνθρωποι»



Πες μου, δεν έφτιαξες ποτέ μες στις σκέψεις σου τον ιδανικό κόσμο για σένα, δεν ονειρεύτηκες πώς θα ’θελες να είναι η κοινωνία των ανθρώπων στην οποία θα ζεις κι εσύ;  Γιατί δεν είσαι μόνος σου. Και σαν να μην φτάνει αυτό, έχεις κάθε μέρα ν’ αντιμετωπίσεις υποκριτές, υπερόπτες, επιφανειακούς, κενούς, μισούς. Επειδή δεν βρήκαν το άλλον τους «μισό»; Όχι, γιατί υστερούν. Σε αισθήματα, συν-αισθήματα, αγαθοεργήματα, ρήματα.
Δεν χρησιμοποιούν όλοι τις ίδιες λέξεις όταν μιλάνε. Είναι πλούσιο το ελληνικό λεξικό! Πλούσιοι, είναι και αυτοί που γνωρίζουν το νόημα των λέξεων. Μα φτωχοί όσοι δεν ξέρουν, όχι να μιλήσουν, να νιώσουν. Γιατί κάθε λέξη κρύβει ένα συναίσθημα. Γι’ αυτό τα λόγια ορισμένες φορές πονάνε. Γιατί δεν τα ξεχνάς και σε πληγώνουν.
Τελικά, καλύτερα να μη μιλάμε. Ας αρκεστούμε στη γνώση των λέξεων και ας μη μιλάμε. Είναι σοφία να μη μιλάμε, αλλά θα πρέπει να μάθουμε ν’ ακούμε. Καθετί που έχει ζωή γύρω μας. Γιατί όλα μιλάνε. Τα φυτά, τα πράγματα, τα άψυχα αυτά, όπως συνηθίζουμε να τα λέμε. Επειδή δεν μιλάνε τη γλώσσα μας; Αναπνέουμε όμως το ίδιο οξυγόνο. Έχουν δικαίωμα να μιλάνε. Και πρέπει να τα ακούμε. Να νιώθουμε την πνοή τους, το ξεφύσημα τους. Γιατί σίγουρα ξεφυσάνε μαζί μας.
Πώς καταντήσαμε έτσι; Ανθρωπάκια, στρατιωτάκια, ακούνητα, αμίλητα και αγέλαστα. Το παιχνίδι; Είναι τελικά η ζωή ένα παιχνίδι; Που χάνουμε ή κερδίζουμε δεν έχει σημασία. Σημασία έχει η προσπάθεια. Έτσι δεν λένε όλοι; Απ’ αυτούς που κερδίζουν, δεν το λένε όλοι όμως. Δεν λένε όλοι για ταξίδια, για Ιθάκες.
Γιατί όταν νικάς, σημασία έχει που τα βλέπεις πια από «πάνω». Δεν σε νοιάζει το ταξίδι, ο προορισμός. Αυτά είναι για εκείνους που προσπαθούν και ελπίζουν. Πίστεψε το! Όπου υπάρχει ζωή, υπάρχει και ελπίδα. Μένοντας να βλέπεις μόνο τη θέα, όμως, χάνεις ό,τι βρίσκεται κάτω από τα πόδια σου. Και δεν σε νοιάζει καν, η δική σου θέα, στα μάτια των άλλων.
Αυτό κάνει ο εγωϊσμός. Σκοτώνει ότι έχει ζωή γύρω σου. Μα στο τέλος σκοτώνει και εσένα τον ίδιο. Γιατί όταν συνειδητοποιήσεις πόσο μόνος είσαι, δεν θα σ’ αρέσει. Μα γιατί; Αφού μόνοι ήρθαμε σ’ αυτή τη γη, δεν θα ’πρεπε να μάθουμε να ζούμε μόνοι; Μόνοι δεν θα πεθάνουμε;
Ο άνθρωπος δεν γεννιέται για να είναι μόνος. Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, είναι «φύσει κοινωνικό ον». Η προσωπική μας ευτυχία, είναι αυτή όμως, που εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς. Όλοι έχουμε ανάγκη από παρέα, συντροφιά. Η επικοινωνία, λεκτική και μη, αλληλεπιδρά εκτονωτικά. Από την άλλη, πρέπει να περάσουμε το «μοναχικό» στάδιο, για να φτάσουμε στο σημείο να ενώσουμε την ψυχή με το σώμα, το «ναό» μας, για να μην περιπλανιέται κι αυτό άσκοπα.
Τώρα φανταστείτε το φεγγάρι… Μας κάνει καλό! Δείτε! Αδειάζει, αδειάζει μετά από κάθε πανσέληνο και μετά ξαναγεμίζει, ανανεώνεται. Όλοι πρέπει να «αδειάσουν» πρώτα. Και μόλις έρθει η κατάλληλη στιγμή, να είναι έτοιμοι να νιώσουν τη χαρά να «συμπληρώνονται» λίγο λίγο, όπως το ερωτικό αυτό φεγγάρι. 

Copyright Meropi Mple

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Ἓν οἶδα ὅτι ουδὲν οἶδα.